Finale kwijting bij een schikking

Het komt vaak voor: een schikking met een verpande debiteur waarbij een deel van de vordering wordt prijsgegeven. De aanleiding hiervoor varieert: een verrekenbare tegenvordering, een terechte klacht of een betalingskorting. Het zijn allemaal goede redenen voor het treffen van een schikking.

Over de bevoegdheid van een pandhouder om een dergelijke schikking te treffen, schreven wij eerder al een blog. Die stand van zaken is nog steeds actueel. Zekerheidshalve vragen we overigens altijd toestemming van de curator in afwachting van een verlossend arrest van de Hoge Raad.

In deze blog gaan we in op een ander aspect van de schikking: de finale kwijting.

Het is gebruikelijk contract-jargon: aan het slot van een schikking staat een bepaling “dat partijen elkaar over en weer finale kwijting verlenen”. De bedoeling van deze zin lijkt ook vanzelfsprekend. De partijen bij deze afspraak willen dat de schikking die ze treffen het enige is wat er verder over die vordering te zeggen is. Als partij wil je voorkomen dat je later opnieuw door de andere partij over de vordering wordt aangesproken. De Hoge Raad heeft deze zomer echter een arrest gewezen waaruit blijkt dat je die bedoeling niet bereikt met deze gebruikelijke standaardzin. Dit arrest heeft nog verrassend weinig aandacht gekregen in de literatuur. Vandaar dat we aan deze voor de praktijk zeer relevante uitspraak kort aandacht besteden.

De feitelijke casus is niet relevant voor de risk- en herstructureringspraktijk. De rechtsregel wel en die vatten we dan ook kort voor u samen. De Hoge Raad bepaalt dat het begrip “finale kwijting” enkel een betalingsbevestiging is, maar geen afstand van recht. Wanneer partijen wilt bereiken dat daadwerkelijk met de schikking het laatste woord is over de vordering is gezegd, dan moeten ze de navolgende formulering gebruiken: “partijen verlenen elkaar over en weer finale kwijting en verklaren dat zij over en weer niets meer van elkaar te vorderen hebben”. De onderstreepte toevoeging is dus cruciaal om een daadwerkelijk finale regeling te bereiken.