Informatieplicht van de pandhouder jegens de curator

Inleiding
Curatoren zijn steeds inventief in het zoveel mogelijk uitbreiden van het actief in de boedel, vaak ten koste van een pandhouder. Het begon met de reikwijdte van het pandrecht, daarna de ontoelaatbaarheid van de verzamelpandaktes, vervolgens kwamen de verpandingsverboden aan bod en recent bestond nog discussie over de regresrechten uit hoofde van wederzijdse zekerhedenarrangementen. Nu lijkt de “informatieverplichting” van de pandhouder de volgende vondst.

Er gaan geluiden op dat de bank als separatist de curator één op één op de hoogte zou moeten houden van de inhoud van contacten met debiteuren. Deze informatieverplichting bestaat echter niet in de wet.

Wet en jurisprudentie
Uit art. 490c Rv vloeit wél een verplichting tot het afleggen van rekening en verantwoording door de pandhouder voort. Hierbij dienen begin- en eindpositie te worden vergeleken. Het uitgangspunt is steeds het totaal van de verpande vorderingen, het resultaat dat is behaald – inclusief gegevens over de datum van betaling en de rekening waarop is betaald – en dat wat nog open staat (zie Rb Oost-Nederland 27 februari 2013, ECLI:NL:RBONE:2013:BZ5428).

Geen belang verdere uitbreiding informatieplicht
Er is geen enkele reden om een verdergaande informatieverplichting van de pandhouder aan te nemen, in die zin dat deze de curator ook zou dienen te informeren over de inhoud van contacten met de debiteuren. Immers, de belangen van de curator zijn voldoende gedekt met de informatie over de behaalde resultaten:

• er kan conform art. 73a Fw verslag worden gedaan over de toestand van de boedel;
• er kan een financieel verslag worden uitgebracht over wat de activa hebben opgebracht;
• er kan een uitdelingslijst worden opgemaakt;
• de door de onderneming teveel betaalde btw kan worden teruggevorderd.

Verkeerde uitleg Neo River
Nogal eens wordt uitgebreide informatie verzocht wegens een te treffen schikking, vaak tegen betaling van een boedelbijdrage. Het arrest Neo River wordt daarbij aangehaald door curatoren als basis voor een dergelijke verplichting van pandhouders. Echter, professionele pandhouders (zoals banken) hebben de bevoegdheid tot het treffen van schikkingen contractueel verkregen bij het vestigen van het pandrecht. Deze pandhouders zijn daardoor bevoegd om zelfstandig schikkingen te treffen; zonder dat daarvoor toestemming van de curator nodig is (voor een nadere toelichting hierop verwijs ik naar mijn blog d.d. 30 november 2015). Ook in dergelijke situaties is er dus geen belang van de curator om verdergaande informatie te verkrijgen.

Conclusie
Een pandhouder is op basis van de wet gehouden rekening en verantwoording af te leggen jegens de curator. Dit betekent dat informatie moet worden verschaft over de totale vordering, de betalingen die daarop zijn gedaan en het saldo dat nog open staat. Verder reikt de informatieverplichting van de pandhouder niet.