In deze blog ga ik in op de gevolgen van een verpandingsverbod en de vraag of een pandhouder kan worden verweten te profiteren van de wanprestatie wanneer een pandrecht wordt gevestigd in strijd met een verpandingsverbod.
In deze blog zal worden ingegaan op het crediteurenakkoord voor en na faillissement. Wat is het verschil en in welke gevallen kan de schuldeiser door de rechter worden gedwongen om akkoord te gaan?
In de praktijk is er vaak discussie over de vraag of bepaalde vorderingen wel of niet verpand zijn. Voor de beoordeling hiervan is de formulering in de pandakte van belang.
De termijnstelling: artikel 37 Fw Op 2 december 2016 oordeelde de Hoge Raad over de reikwijdte van artikel 37 Fw (ECLI:NL:HR:2016:2729). Artikel 37 Fw beschermt de wederpartij van een gefailleerde tegen de situatie dat hij zijn deel van de overeenkomst nakomt, terwijl hij geen zekerheid heeft dat de curator van gefailleerde eveneens zal presteren.
Niet alle vorderingen kunnen rechtsgeldig worden verpand. Dit werd onlangs nog eens duidelijk in een uitspraak van de Rechtbank Amsterdam.
Vorderingen kunnen worden verpand als een vorm van zekerheid in het kader van een financiering. Er zijn echter verschillende vormen van financiering, waardoor ook de verpanding van vorderingen kan verschillen. Dit maakte de Rechtbank Rotterdam kort geleden duidelijk in het vonnis in de zaak Allewelt/Coface.
Bij het innen van een verpande vordering, kan de pandhouder geconfronteerd worden met een andere schuldeiser die beslag heeft gelegd op de vordering. Dan rijst de vraag wie voorrang heeft om zich op de vordering te verhalen en wie bevoegd is de vordering te innen.
Inleiding Op het gebied van het faillissementsrecht gaat in 2017 het een en ander veranderen, ook voor de pandhouder van debiteurenvorderingen. Het Wetgevingsprogramma Herijking faillissementsrecht is al een tijdje in ontwikkeling, maar dit jaar staan er belangrijke wetsvoorstellen op de rol. Te denken valt aan de Wet versterking positie curator en de Wet continuïteit ondernemingen […]
Recentelijk oordeelde de rechter in een interessant geschil tussen een curator in het faillissement van een groep ondernemingen (‘EnergiQ’) en een onderneming (‘Parallel’) die stelde dat zij pandrecht had op de debiteurenvorderingen van EnergiQ (ECLI:NL:RBMNE:2015:7272 en ECLI:NL:RBMNE: 2016:4720). De curator stelde dat Parallel onrechtmatig handelde jegens de gezamenlijke schuldeiseres van EnergiQ door het uitwinnen van […]
Wederom kwam de Hoge Raad met een arrest in het voordeel van de financieringspraktijk. Lange tijd was onduidelijk of het aanvragen van het faillissement tot de bevoegdheden van de (openbaar) pandhouder behoort.